Dag 10: zaterdag 29 juli 2017: Fairbanks – Delta Junction (116 mijl)

Vandaag zullen we ons tijdelijke onderkomen moeten verlaten. We raakten er net aan gewend om ’s-morgens op te staan en even op het deck te zitten en te genieten van het uitzicht. Maar vandaag zeggen we vaarwel tegen dit gerieflijke onderkomen in de heuvels. Je woont vrij in de bush, op vijf minuten afstand rijden van alle gemakken van Fairbanks. Ons reisdoel van vandaag is Delta Junction, een stipje op de kaart en een dorp waar normaliter niet veel te doen is. Gewoon een samenkomen van die wegen en dan is daar altijd een supermarkt, benzinepomp en wat logies. Tok, waar we overmorgen komen is ook zo’n plaatsje.

We brengen dus nog een groot deel van de dag door in Fairbanks, waar we naar de oude stad gaan. Komen we gelijk terecht in een 5K loopje van de plaatselijke politie. Alle familieleden zijn gemobiliseerd om mee te doen en een deel van de straten rondom het politiebureau zijn natuurlijk afgezet voor verkeer. Dat doen ze overigens altijd als er een prestatieloopje is, weten wij uit eigen ervaring.

Hier lopen dus hele families hun sportieve rondje. Het meest opvallende is een mevrouw die rent met een kind aan de hand en eentje in een draagtas op de rug. Iedereen finisht en natuurlijk is er dan voor alle deelnemers en support wat te eten en te drinken, ook heel Amerikaans. Wij pikken ondertussen wat caches op en wandelen naar het native cultural visitors center. We zijn er eerder geweest en herinneren ons het vliegtuig dat in de hal is opgehangen, het hangt er nog. Binnen is er een cache verborgen in de tentoonstelling over het culturele erfgoed.

We krijgen een klembord met een opgavenpapier met foto’s die herkent moeten worden. Daaruit kan een zin gemaakt worden die betrekking heeft op een specifiek onderwerp, waarna de cache daar in de buurt gevonden kan worden. Leuke manier om deze tentoonstelling te bekijken. De suppoost komt af en toe vragen of we onze weg een beetje kunnen vinden. Wij lossen de fotopuzzel op en vinden de cache. Na dit bezoekerscentrum wandelen we nogmaals door de oude stad, met zijn vele winkeltjes en leuke en soms bijzondere decoraties, zoals het beroemde portret van Marilyn Monroe maar dan met sneakers aan in plaats van pumps en een kleurrijke supergrote wandschildering. Sommige mensen vinden dat Fairbanks niets heeft, wij zijn het daar niet mee eens.

Na een lunch bij de northern most Denny’s in de wereld, bezoeken we nog even een lokaal pandjeshuis dat meldt dat toeristen ook welkom zijn. Je komt binnen bij de gewerensectie en kunt dan verder de grote loods in naar alle andere bezienswaardigheden. Het meeste is in onze ogen over priced en er is veel bij dat waarschijnlijk nooit meer verkocht zal worden, zoals foto- en filmcamera’s waar rolletjes en cassettes in moesten, videospelletjes voor eerste generatie spelcomputers en VHS-banden met films. Binnen ontmoeten we de 88-jarige eigenaresse, die daar nog iedere dag komt nadat haar man een tiental jaren geleden overleden is. Haar kinderen willen dit niet overnemen, dus zal het hoogstwaarschijnlijk na haar dood verdwijnen. Je vraagt je af wat zo’n zaak nog waard is. We gaan op weg via de the Richardson Highway en komen eerst bij North Pole, waar we het huis van Santa bezoeken. De kerstman is zelf thuis en iedereen mag even bij hem op schoot. En denk niet dat je eraan ontkomt, zoals Jos van plan is. De kerstman nodigt ieder uit en beleefd bedanken is er bij deze goedheiligman niet bij, hoe jong of oud je ook bent.

Dus ook Jos moet eraan geloven, de kerstman regelt dat twee anderen de foto van ons nemen en dat wij dan hun foto maken. So be it. Nog snel een paar caches pakken in het dorp en dan naar onze eindbestemming. We rijden weg als het begint te spetteren en het wordt gedurende de reis niet beter, het regent behoorlijk als we Delta Junction binnenrijden. Maar waar is ons motel? Op de plaats waar TomTom meldt dat we moeten zijn, ligt geen motel. Dan maar even gevraagd bij een ander motel. De eigenaresse die er pas woont, ze komen uit Montreal, weet van niets, maar een huishoudster weet dat we gewoon een kilometer verder moeten rijden. Groen gebouw aan de linkerkant. En jawel, gewoon nog een kilometer doorrijden en daar ligt onze bestemming. We melden ons bij het restaurant waar veel werkmensen hun avondeten gebruiken bij een soort cafetaria dat nog het meest wegheeft van een uitgiftepunt van voedsel in het leger; bordje bijhouden en opgeschept krijgen. Wij krijgen een mooie groot huisje, met twee aparte gedeelten voor twee personen, waar je met gemak met een heel gezin of twee stellen in zou kunnen. Wij hebben dus de ruimte. We eten een broodje en wat chips, kijken nog wat tv en vinden het dan wel weer mooi geweest voor vandaag.