De dag begint vroeg als de wekker kwart voor vier afloopt. De shuttle van 4:20 uur brengt ons naar de luchthaven. We worden geholpen door een vriendelijke dame van Alaska Airlines die onze bagage klaarmaakt voor de reis; als alles goed gaat zien we de koffers over 25 uur in Brussel weer terug. We drinken nog even koffie bij Starbucks, die zitten immers overal en zo vroeg op de morgen kan je wel wat extra cafeïne gebruiken.
Stipt om 7:00 uur vertrekt het vliegtuig uit Anchorage en stipt op tijd landen we in Seattle. We hebben ruim de tijd en eten een Udon, een noedelsoep met dikke noedels (in tegenstelling tot Ramen, die met dunne noedels wordt bereid) en Jos denkt dat zijn naam wordt omgeroepen. Omdat we niet zeker zijn, negeren we de oproep. Als het belangrijk is, horen we het nog wel een keer. Als we daarna in de wachtruimte zitten, horen we Esmée’s naam omgeroepen worden. We melden ons bij de balie en horen daar dat we nieuwe instapkaarten nodig hebben. Onze digitale instapkaarten van BA zijn niet geldig? We verbazen ons erover; hebben ze net zo’n goed systeem, gebruiken ze het niet in Seattle. Daar moet je instappen met een papieren kaart. Dat doen we dan maar.
In het vliegtuig is het de gebruikelijke routine. Drankje erbij, filmpje kijken, hapje eten en proberen te slapen. De drankjes worden in één keer dubbel geserveerd (ze zijn weer under staffed) en filmpjes zijn dezelfde als op de heenreis dus dat biedt niet zoveel spannends. Bij het eten blijken we nu geen menukaart en -keuze te hebben en even dreigt dat we zelfs helemaal geen keuze meer hebben, de beef-maaltijd blijkt op te zijn.
Als Jos op zijn gebruikelijke manier bedenkelijk kijkt, wordt er toch nog ergens een maaltijd vandaan gehaald; bijzonder. Niet dat je blij wordt van het eten, maar toch, er moet wel iets te kiezen blijven in de comfort class. Nog een drankje proberen te krijgen, is echt een opgave totdat Esmée na drie keer vragen bedenkelijk gaat kijken en zelfs een medepassagier er iets van zegt, dan staat er binnen 30 seconden weer een dubbele borrel.
We proberen te slapen en soms lukt dat ook.
London wordt verder zonder veel ongemak bereikt en daar hoeven we eigenlijk alleen maar uit te stappen, door de security te gaan, een flesje water te kopen en naar het aansluitende vliegtuig te lopen.
We ontmoeten nog even twee broers in oranje trainingsjacks met Nederland erop, die blijkbaar in de buurt van Los Angeles internationale vaarwedstrijden hebben gehad. Niet gewonnen, maar meedoen was leuk.
Dan, hop aan boord en voordat je goed en wel op hoogte bent, zet de piloot de daling naar Brussel al weer in.
Inmiddels zijn we een beetje gaar, dat krijg je na 25 uur reizen. De koffers liggen snel op de band, de bus naar de parkeerplaats laat niet lang op zich wachten, alleen stappen we een halte te vroeg uit. Jos loopt naar de juiste parkeerplaats 800 meter verder en haalt de auto op. Snel de spullen erin geladen en dan naar huis. We willen in Merksem, bij Antwerpen, nog even boodschappen doen, maar daar blijken alle winkels dicht. Maria-Hemelvaart is blijkbaar een nationale feestdag in België. Weten wij veel.
We willen iets eten maar het enige wat open is, blijkt de McDonalds. De eerste keer van de vakantie monsteren wij daar aan. Blijken ze op de fish-filet-burger ketchup te doen, op de fish-o-filet-burger zit ravigotesaus! Hoe moesten wij dat weten? Treurnis alom.
Onderweg naar huis doen we snel boodschappen in Zundert, dat ligt toch op de route. Thuis proberen we onze ogen open te houden en we redden het nog net tot het nieuws van zes uur. Dan is het wat ons betreft mooi geweest. Einde vakantie.
