We wandelen ook nog even door het hotel, voor de toiletten en bezoeken ondertussen een aantal van de shops in het hotel. Gratis internet is ook nooit weg. De weg naar Hope toe kent twee delen. De weg tot aan de splitsing naar Hope en die erna, het eerste deel is een race van auto’s die zo snel mogelijk op hun bestemming willen zijn en na de splitsing een weg waar maximaal 45 M/h mag worden gereden en soms nog minder, heerlijk relaxed. Dat is ook waarom veel mensen uit Anchorage en ander steden graag naar Hope gaan. Het heeft en beetje een hippie-status. Voordat we het dorp bezoeken, zoeken we eerst ons onderkomen voor de nacht met de naam Shack in the Woods. We weten dat we een cabin hebben in de bossen, naast het huis van de eigenaars. We hebben cabin #1 en we delen de badkamer met de bewoners van cabin #2, die zijn er niet als wij er aankomen en ook later zien we ze niet. We hebben tot de andere dag het gevoel dat we de enige gasten zijn. In Hope wandelen we door de hoofdstraat, waar alle vertier zich afspeelt in een café met restaurant, een souvenirshop en een camping. We drinken hun plaatselijke bier op hun terras in de zon. Het bier wordt geserveerd in jampotten met de inhoud van een pint. Lekker bier, prima terras.
Terug bij onze cabin, blijkt inmiddels de vrouw des huizes ook thuis te zijn. Ze heeft naast haar huis een kleine ruimte waar ze maaltijden serveert. Meestal ontbijt, maar ze wil ook wel diners serveren. Als Jos binnenloopt ruikt het er geweldig. Beleefd informeren, levert op dat ze prime rib heeft gekookt, dat daarna in plakken wordt gesneden en afgemaakt op de bbq. Ze biedt de brisket (zo heet dat gerecht) aan voor $11 pp. met een verse salade en een baked potato. Wij zeggen geen neen, zeker niet als we ook nog eens buiten in de ondergaande zon kunnen zitten en ze aanbiedt dat we onze eigen wijn erbij kunnen drinken. Natuurlijk hebben we nog wel een flesje in de auto die we de eerste dagen gekocht hebben maar nog steeds ongeopend is. En zo smullen we even later vorstelijk van ons maaltje real American home cooking. Als ook haar gezin heeft gegeten, komt ze er nog even bij zitten en natuurlijk horen we haar verhaal. Ze heeft momenteel twee pleegkinderen in huis – heeft er al tig gehad – en doet veel voor de Eskimogemeenschap. Het is en mens met een groot hart op de goede plaats. De cabins zijn min of meer een hobby, gewoon leuk om erbij te doen. We voelen ons bevoorrecht dat we hier mogen zijn. Het is al de zoveelste bijzondere plek deze vakantie.
