Dag 13: dinsdag 1 augustus 2017. Glennallen – Valdez (183 mijl)

Het mooie appartement waar we verblijven blijkt een niet onbelangrijk minpunt te hebben: het bed is zo zacht en/of doorgezakt dat als de ander zich omdraait het lijkt of je op een waterbed ligt: je rolt alle kanten op. Voor ruim 100 euro hadden we een iets comfortabeler bed verwacht. We gaan vandaag laat op weg omdat we “nog even” de website willen bijwerken. Maar foto’s uploaden blijkt altijd meer tijd te kosten dan je vooraf inschat. Uiteindelijk zijn we toch voor de middag vertrokken. We rijden nog even langs Copper River, als we er bijna zijn ziet Esmée dat er mogelijk nog een first-to-find geocache ligt. Tot onze verbazing blijkt hij inderdaad nog niet gevonden en mogen wij trots en blij onze naam als eerste in het logboek bijschrijven. We laten een woodie van onszelf achter en gaan weer verder. De weg naar Valdez is oké en het landschap afwisselend met tussen de bewolking door mooie vergezichten. Alleen een koffietentje langs de weg vinden is geen sinecure. De eerste Lodge die aangekondigd wordt met Russisch-Amerikaanse keuken, blijkt tot ’s middags 4:00 PM gesloten te zijn. De volgende twee bestaan niet meer en zijn te koop, wie zou ze willen?

Dan komen we bij de Tsaina Lodge. We herinneren ons vaag dat ze er eerder aan het werk waren en wij vroegen ons toen af wat daarvan terecht zou komen. Nu is het een chique aandoende Lodge, met on-Amerikaans design, luxe inrichting met contemporary art, waar alleen de bar nog herinnert aan de oude staat. We vragen of we koffie kunnen drinken en het antwoord is “ja natuurlijk”. Het meisje haalt onmiddellijk een pot verse koffie uit de keuken en zegt dat we onszelf mogen helpen. Dan komt de manager die zich netjes voorstelt en met enige trots vertelt over de lodge, nadat wij hem vertellen hoe we de lodge eerder hebben gezien. Hoewel iedereen heel gastvrij is, wordt ons toch vertelt dat er eigenlijk geen service is tussen 12:00 en 4:00 PM. Maar we mogen rustig blijven zitten.

Dan trekken we verder richting Worthington Glacier, nu nog ongeveer 9.000 m2 ijsoppervlakte. Vlak ervoor komen we even in de file omdat er wegwerkzaamheden zijn. Gewoon wachten op de pilot car en dan mogen we verder en kunnen we naar de glacier. We zijn hier twee keer eerder geweest en nu is duidelijk te zien dat de gletsjer zich verder terugtrekt. Zover als we nu kunnen lopen tot aan de voet van de gletsjer kon eerder beslist niet. Mogelijk heeft dat ook te maken met het feit dat er nu minder smeltwater stroomt. Eerder stond er een hekje “tot hier en niet verder”, nu kun je zonder problemen en zonder gevaar lopen tot het begin van het ijs. Global warming is volgens ons hier duidelijk zichtbaar. Volgens het bureau voor toerisme is de sneeuwval in de winter voldoende om de gletsjer intact te houden zonder dat hij korter wordt! Kwestie van perspectief.
We hopen vandaag ook een blik te kunnen werpen op de Alaska pipepline, die vanuit Purdhoe Bay dwars door Alaska naar Valdez loopt. De pipeline is een van de grootste pijpleidingen ter wereld. De pijpleiding, met een totale lengte van 1287 kilometer, strekt zich uit van wordt gebruikt voor het transport van ruwe olie die in het noorden wordt gevonden. De pijpleiding is privé-eigendom van de Alyeska Pipeline Service Company. De buizen hebben een diameter van 122 centimeter (48 inch), en de pijpleiding telt in totaal 12 pompstations die de olie voortstuwen. Maar steeds zijn we net te laat om een afslag te nemen, of we worden opgejaagd door een vrachtwagen die echt vindt dat wij, met onze 60 M/h te langzaam rijden en dan op onze bumper gaat rijden tot hij er voorbij kan. Het lijken net Nederlandse truckers.

Voor Valdez checken we nog even ons slaapadres voor de nacht en dat is maar goed ook, want we ontdekken dat we ongeveer 20 kilometer buiten Valdez overnachten. We zijn er op tijd en na 5 minuten wachten arriveert ook onze gastheer Kean met zijn vader. Hij meldt dat we het hele huis voor onszelf hebben. Hij zal er niet zijn want hij is met een klus bezig en er zijn ook geen andere gasten. Gewapend met de sleutel reizen we verder naar het centrum van Valdez waar we eerder ook al zijn geweest. En dat is prettig, want je weet onmiddellijk waar de supermarkt is en waar je wat lekkers kunt eten. Maar eerst is het tijd om een kijkje te nemen bij de Solomon Gulch Salmon Hatchery die hier sinds 1982 staat. Deze viskwekerij mag per jaar 230 miljoen roze zalmeitjes en 2 miljoen Coho zalmeitjes laten uitbroeden. Ieder jaar worden er rond de 10 miljoen volwassen zalmen terugverwacht bij de kwekerij. De kwekerij en de visverwerkende bedrijven zijn de belangrijkste bron van inkomsten voor Valdez en de regio, ongeveer $ 110 miljoen per jaar. Voor toeristen betekent het dat ze zich kunnen vergapen aan de over elkaar krioelende zalmen die allemaal terug de kwekerij in willen. En natuurlijk het wild dat hiervan ook meeprofiteert, zoals beren, zeehonden en zeeleeuwen.

Vandaag geen beren, zoals voorgaande jaren, maar wel zeehonden en zeeleeuwen. Die hoeven nu alleen maar een keertje onder te duiken in de vismassa om er met een mondvol weer mee boven te komen. Het is een wreed, maar toch ook weer mooi gezicht. The circle of life.